Najlepsze wiersze powstają, gdy słów już zaczyna brakować.
Gdy tlenu w powietrzu za mało, by moć swobodnie dryfować
Najgłębsze słowa stwarzamy, gdy niżej już upaść nie można
Gdy wszystko wydaje się dalej, niż najbliższa Ci wiosna.
Przelewasz to wszystko na papier,
bo wylać to przecież gdzieś trzeba
Wyciągasz z serca znów rapier
by być choć krok bliżej nieba
Spisujesz swe myśli spaczone
by na chwilę choć wszystkich się pozbyć
I pytasz Go, w którą pójść stronę
by się o swoje cienie nie rozbić.
Najlepsze wiersze powstają, gdy patrzeć już dłużej nie możesz
Gdy świat za brudnym oknem, duszę amputuje Ci nożem
Najgłębsze słowa stwarzamy, gdy nie masz siły już krzyczeć
Gdy wstanie z łóżka w południe jest Twoim największym z zwycięstw
Przelewam to wszystko na papier
bo wylać to przecież gdzieś muszę
Wyciągam z serca znów rapier
choć tyle w nim ciągle poruszeń
Spisuję swe myśli spaczone
z głębi, w którą boję się spojrzeć
I pytam Go, w którą pójsć stronę
by trafić tam, gdzie chcę dotrzeć
Kilka słów, zdań i myśli, tutaj dać więcej nie mogę.
Nawet gdybym próbował wskoczyć za Tobą w ogień
Tutaj dać więcej nie mogę, choć ogień jest dzisiaj jak opium
I wskoczę nie raz jeszcze w niego, spalając się przy tym na popiół.
