Spójrz na mnie teraz

Spójrz na mnie teraz i powiedz kim jestem

Nim przeszłości mrok me serce pochłonie

I przegram swe życie, przegram z kretesem

Nim przeznaczenia pochodnia zapłonie

Spójrz na mnie teraz i daj mi mą mapę

Bo gdy już nieba jestem bliżej niż blisko

Boję się bardzo, że znów tam  nie trafię

I stracę swe życie, stracę to wszystko.

Spójrz na mnie teraz i odejdź na zawsze

Pustką wypełnij me serce przegniłe

Do snu utul i przykryj mnie płaszczem

Tak jak ja nigdy tego nie zrobiłem

Spójrz na mnie teraz, jeśli jeszcze potrafisz

Przez czasu przepaści i parawan milczenia

Dojrzeć choć okruch tego co mnie trapi

Tego, że słowa tracą dla mnie znaczenia

Spójrz na mnie teraz, ja wcale nie chciałem

Bez Twego płomienia rozpalać ogniska

Wybuchło jednak całym mym ciałem

Dopiero teraz to czuję tak z bliska

Spójrz na mnie teraz i pamiętaj o tym

Co chciałem ci oddać w ten czerwcowy wieczór

Owinięte starannie papierem złotym

Przewiązane drutem kolczastym, na przekór

Spójrz na mnie teraz, ja już nie potrafię

Patrzeć w lustra i widzieć tam siebie

I rysować po nich, jak palcem po mapie

Drogę najprostszą prosto do Ciebie

Spójrz na mnie teraz, ja tu zostałem

Trwając przez chwilę w zimnej przestrzeni

Ona wypełnia wszystkie opustoszałe

Długie miesiące, gdy istnieliśmy zmyśleni

ExŁajZet

Zimna i mroczna poezja tej nocy w powieki Twoje od środka zapuka

Poczujesz się dzisiaj jak wielcy prorocy, co nie umieli swych zmysłów oszukać

Podejdzie tak blisko, w kapturze na głowie, dotknie cię lekko ciemnością i mrokiem

Choćbyś i krzyczał to nikt się nie dowie, choćbyś pięściami kruszył szyby okien

Usiądzie przed Tobą i spojrzy Ci w oczy, gdy po twoich plecach przebiegną dreszcze

Białe kaftany krwią dziś Ci przemoczy, pamiętaj, tych plam nie wywabisz deszczem

Opowie Ci wszystkie zdarzenia z przeszłości, których nigdy nawet nie doświadczyłeś

Opowie o klątwach, zdradach i miłościach, o śmierci i życiu, w które nie wierzyłeś

Nawet nie zauważysz kiedy zaczniesz spowiedź, jak chciałeś zapałką rozświetlać ciemności

I znaleźć wszystko – siebie i odpowiedź w morzu pragnień, ran i bezsilności

Gdy zapałkę zgasił jakiś lodowy podmuch, tej samej nocy chciałeś wracać do mnie

Nie licz jednak na litości odruch, czas przecież nigdy nie zawraca wspomnień

Zimna i mroczna wysłucha w milczeniu, wszystkiego co masz jej dziś do powiedzenia

Potem wyrwie Ci serce byś nigdy już nie czuł niczego co warte tylko zapomnienia

Odejdzie jeszcze przed wschodem słońca, nie zauważając krwi słodkiej broczenia

Nie czekając Twojego końca, za szybą usłyszysz tylko smutne do widzenia