ExŁajZet

Zimna i mroczna poezja tej nocy w powieki Twoje od środka zapuka

Poczujesz się dzisiaj jak wielcy prorocy, co nie umieli swych zmysłów oszukać

Podejdzie tak blisko, w kapturze na głowie, dotknie cię lekko ciemnością i mrokiem

Choćbyś i krzyczał to nikt się nie dowie, choćbyś pięściami kruszył szyby okien

Usiądzie przed Tobą i spojrzy Ci w oczy, gdy po twoich plecach przebiegną dreszcze

Białe kaftany krwią dziś Ci przemoczy, pamiętaj, tych plam nie wywabisz deszczem

Opowie Ci wszystkie zdarzenia z przeszłości, których nigdy nawet nie doświadczyłeś

Opowie o klątwach, zdradach i miłościach, o śmierci i życiu, w które nie wierzyłeś

Nawet nie zauważysz kiedy zaczniesz spowiedź, jak chciałeś zapałką rozświetlać ciemności

I znaleźć wszystko – siebie i odpowiedź w morzu pragnień, ran i bezsilności

Gdy zapałkę zgasił jakiś lodowy podmuch, tej samej nocy chciałeś wracać do mnie

Nie licz jednak na litości odruch, czas przecież nigdy nie zawraca wspomnień

Zimna i mroczna wysłucha w milczeniu, wszystkiego co masz jej dziś do powiedzenia

Potem wyrwie Ci serce byś nigdy już nie czuł niczego co warte tylko zapomnienia

Odejdzie jeszcze przed wschodem słońca, nie zauważając krwi słodkiej broczenia

Nie czekając Twojego końca, za szybą usłyszysz tylko smutne do widzenia